Door KadijaBouyzourn In de gezondheidszorg wordt taal vaak als een technisch probleem beschouwd. Vertaal de folder, ondertitel de video, vink het vakje ‘naleving’ aan, klaar is kees. Maar uit mijn onderzoek blijkt dat taalbarrières zelden alleen om taal gaan. Ze zijn sterk intersectioneel en worden bepaald door wie mensen zijn, waar ze vandaan komen en wat het systeem van hen verwacht. Tijdens mijn doctoraat heb ik me verdiept in meertalige gezondheidscommunicatie in Brussel, met een focus op gemeenschappen met een Marokkaanse achtergrond, in het bijzonder sprekers van het Darija en Amazigh. Ik ontdekte dat taaluitsluiting gelaagd is, niet rechtlijnig. Het heeft te maken met geletterdheid, gender, digitale toegang, vertrouwen en koloniale erfenissen. Deze barrières staan niet op zichzelf. Ze versterken elkaar.

Stel je voor: een marketingteam verzameld rond de tafel, druk in de weer om een campagne in elkaar te puzzelen met losse elementen. Een social post hier, een Google-advertentie daar, een vluchtig opgesteld mailtje of een video uit het archief. Dan slaat de bliksem in en lijkt de campagne tot leven te komen. ⚡️ “Het leeft!” Of toch niet helemaal. Dit is de Frankenstein-aanpak van marketing... en die werkt zelden. 🧟